Gadające bębny to jedne z najstarszych instrumentów używanych przez griotów Afryki Zachodniej. Mają 2 membrany i charakterystyczny dla nich kształt klepsydry.
Ich przeznaczeniem była komunikacja- przesyłanie wiadomości na odległość.
Zauważyli to Europejczycy w pierwszej połowie XVIII wieku wśród ludu youruba w Ghanie. Mieszkańcy przesyłali za ich pomocą zaszyfrowane wiadomości między wioskami. Był to znacznie szybszy sposób od tradycyjnego przesłania informacji za pomocą jeźdźca na koniu - wiadomość była przekazywana przecież z prędkością dźwięku.
W XIX wieku misjonarz Roger T. Clarke zauważył, że dźwięki bębnów kalangu odpowiadają dźwiękom sylab poszczególnych tradycyjnych zwrotów.
Wiele języków afrykańskich ma charakter tonalny co znaczy, że znaczenie słów często zależy od jego melodyki. Angielski emigrant z Afryki, John F. Carrington, w swojej książce z 1949r książki Gadające Bębny Afryki opisywał, że tubylcy byli w stanie przesyłać złożone wiadomości na odległość nawet 5 mil (7 km). Informując o ważnych ceremoniach lub ostrzegając o atakach wrogich plemion.
Pierwotny kalangu z czasem ewoluował i zmieniając swój kształt i konstrukcję otrzymał forme obecnych dunan, sangban, kenkeni, fontomfrom czy ngoma.
